Transitievergoeding bij ziekte
Zaterdag 12 november jl. stond en klein berichtje in de krant, en al eerder op officiële websites, dat Minister Asscher zowaar de beslissing heeft genomen, en met hem het Kabinet, dat de transitievergoeding, te betalen na 2 jaren ziekte van een werknemer, dient te worden gecorrigeerd. En men heeft blijkbaar in het Kabinet diep nagedacht over de correctie. Als “konijn uit de hoge hoed” wordt de te betalen transitievergoeding nu gecorrigeerd via het Werkloosheidsfonds. Op welke wijze dat gaat gebeuren en wanneer is nog volstrekt onduidelijk. De vraag is wat het oplevert voor ondernemers/werkgevers. Immers, de transitievergoeding moet nog wel steeds betaald worden op het moment dat de werkgever de werknemer wenst te ontslaan na 2 jaren ziekte. En daar zit juist de pijn. Niet in het feit dat achteraf via één of andere constructie de transitievergoeding alsnog wordt gecorrigeerd en de ondernemer/werkgever dit blijkbaar nog terugbetaald krijgt. De pijn zit in het feit dat na 2 jaren investeren in een werknemer, 2 jaren re-integreren en 2 jaren loondoorbetaling, ondernemers/werkgevers het niet terecht vinden en ook niet juist vinden dat dan nog bij een ontslag een transitievergoeding betaald dient te worden. Ervan uitgaande dat zowel werkgever en werknemer alle inspanningen hebben gericht op terugkeer naar de werkplek maar dat dat helaas door de ziekte niet is gelukt of, wat ook vaak bij kleine werkgevers speelt, er gewoon geen ander passend werk is op de werkvloer, hoe graag dat ook was gewenst.
Dan vragen werkgevers niet om compensatie voor de te betalen transitievergoeding. Dan vragen werkgevers om het afschaffen van het betalen van een transitievergoeding bij ontslag na 2 jaren ziekte. Ik weet niet waar het Kabinet heeft gezeten toen men deze regel bedacht. En ik weet al helemaal niet waar de werkgeversorganisaties hebben gezeten toen deze regel werd ingevoerd. Maar blijkbaar niet in Nederland. En blijkbaar al helemaal niet op de werkvloer. Het is dan ook niet vreemd dat ik geen enkele ondernemer/werkgever heb gezien die deze correctie met luid tromgeroffel enthousiast heeft begroet. Dat er een redelijke balans moet zijn tussen de rechten en plichten van de werknemer en de werkgever, dat is alles zins te begrijpen. Maar met de nieuwe creatie om de transitievergoeding nog wel te betalen na 2 jaren ziekte maar later als het ware aan werkgever terug te geven via het Werkloosheidsfonds, is de balans ver te zoeken.
En dat geldt eens temeer voor de Wet Deregulering Arbeidsrelatie. Wat ik wel zie is toenemende regeldruk, toenemende gevechten met werkgevers en ZZP’ers over allerlei modelovereenkomsten, nota bene uit de koker van de belastingdienst!, qua inhoud absoluut niet op de praktijk gestoeld. En dan mag vervolgens de belastingdienst haar eigen modelovereenkomsten gaan checken, dat is net als een slager zijn eigen vlees keurt. Een belastingdienst waar nota bene zelf ruimhartig in het kader van flexibilisering van arbeid denk ik dan maar, zijn werknemers laat vertrekken. Het blijft vreemd dat in de tijd waarin behoefte is aan flexibilisering van arbeid en het flexibel kunnen aanpassen van vragen uit de markt versus de benodigde mankracht, dat er vanuit de overheid regels worden ingevoerd die in feite het tegenovergestelde bewerkstelligen.
